Śladem codziennych wydarzeń lokalnych są zapisy w rozmaitych dokumentach. Przykładem tego są kroniki parafialne, które mają za zadanie dokumentować różne zmiany parafialne (organizacyjne, duszpasterskie, personalne, gospodarcze, lokalowe) oraz ocalić je przed zapomnieniem. Jednym z tematów, jakie przewijają się w tych źródłach, jest ruch wychodźczy i jego wpływ na życie parafialne. Tak było zwłaszcza w przypadku ziem galicyjskich, gdzie emigracja zarobkowa, zwłaszcza zamorska, zaznaczyła się już w 1873 r. i trwała aż do wybuchu II wojny światowej. Większość odnotowanych informacji dotyczących emigracji związana była z rozlicznymi donacjami ze strony przebywających na obczyźnie wiernych i finansowaniem przez nich inwestycji parafialnych. Pomoc materialną ze strony środowisk wychodźczych odnotowywano też w okresie powojennym. W kronikach znaleźć również można świadectwa więzi istniejących między parafiami „starego kraju” a kapłanami ordynowanymi już na wychodźstwie. Epizodycznie natrafić można na przykłady działań duszpasterskich duchowieństwa obejmujących emigrantów. Odnotowano również oddziaływanie emigrantów stałych i sezonowych na mieszkańców ich rodzinnych miejscowości.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Studia Polonijne · ISSN 0137-5210 | eISSN 2544-526X | DOI: 10.18290/sp
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)