Data publikacji : 2024-07-04

Jeńcy na średniowiecznym polu bitwy. Wybrane przykłady

Abstrakt

Walczący staje się jeńcem w wyniku klęski odniesionej podczas działań zbrojnych. W artykule przedstawiono (na wybranych przykładach) losy jeńca wojennego w pierwszym okresie od momentu pojmania na polu bitwy. Głównym celem poddania się było zachowanie życia, co jednak nie zawsze odnosiło pożądany skutek, gdyż ostatnie słowo należało do zwycięzcy. Pomimo tego, że etos rycerski regulował zasady honorowego poddawania się na polu bitwy, jeniec pozostawał przeciwnikiem zwycięzcy, co oznaczało, że nie musiał być traktowany życzliwie. Co prawda, obyczajowość militarna cywilizowała się pod wpływem wartości składających się na etos rycerski, jednakże masowe egzekucje pojmanych jeszcze w trakcie działań zbrojnych wynikające z dążenia do całkowitej eksterminacji przeciwnika były dość często stosowane w epoce średniowiecza. Znaczniejszych jeńców wykorzystywano do identyfikacji ciał poległych towarzyszy, rannych pojmanych opatrywano, wszystkich zaś zachowanych przy życiu obligowano do wykupienia się z niewoli.

Słowa kluczowe:

średniowiecze, działania wojenne, jeniec wojenny, etos rycerski



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL | ISSN 2658-1175 eISSN 2719-3144 DOI: 10.18290/tkh

© Copyright by Towarzystwo Naukowe KUL
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)