Celem artykułu jest charakterystyka grupy duchownych luterańskich, którzy sprawowali opiekę duszpasterską nad wspólnotami niemieckich ewangelików na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim. Po 1945 r. jedynym oficjalnie funkcjonującym Kościołem luterańskim w Polsce był Kościół Ewangelicko-Augsburski, którego władze prowadziły politykę tożsamościową podkreślającą polski charakter luteranizmu i jego tradycji. Niemieckie wspólnoty luterańskie na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim, będące pozostałością po pruskim Kościele Ewangelicko-Unijnym, nie zostały włączone do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, lecz zostały poddane jego nadzorowi i korzystały z opieki duszpasterskiej duchownych zatwierdzanych przez władze tego polskiego Kościoła. Znalezienie pastorów mogących pozyskać zaufanie niemieckich luteranów i jednocześnie lojalnych wobec polskich władz kościelnych i państwowych okazało się trudne. Większość tych pastorów pochodziła z polsko-‑niemieckiego pogranicza, co umożliwiało im kontekstowe ukrywanie lub ujawnianie poglądów i tożsamości. Polityka narodowościowa polskich władz i polityka tożsamościowa polskich luteranów nie były w stanie w tych warunkach dokonać całkowitej polonizacji Niemców i likwidacji niemieckich wspólnot luterańskich na Ziemiach Odzyskanych.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL | ISSN 2658-1175 eISSN 2719-3144 DOI: 10.18290/tkh
© Copyright by Towarzystwo Naukowe KUL
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)