Data publikacji : 2024-07-04

Religijne uzasadnienie dla władzy królewskiej w polskiej myśli politycznej drugiej połowy XVIII wieku

Abstrakt

Polscy monarchiści prezentowali prowidencjalną interpretację porwania króla z ‎listopada 1771 r. i jego ocalenia. Ufność we władczą Opatrzność, której emanacją był ‎władczy monarcha, zapewniała gwarancję ładu w państwie. Dzięki ciągłemu potwierdzaniu ‎sakry monarszej można było realizować odniesienie relacji Bóg – gwarant ładu świata do relacji monarcha – gwarant ładu państwa. Takie postrzeganie sakry musiało owocować ‎wielkim zaufaniem wobec działań Stanisława Augusta.‎

Proces sakralizacji władzy królewskiej powstrzymywała ekspansja oświeceniowego ‎racjonalizmu. Polscy teoretycy państwa nie zawsze podążyli drogą negacji boskiego ‎pochodzenia władzy, jaką wyznaczyli zachodnioeuropejscy filozofowie. W polskiej myśli ‎politycznej rzadko przywoływano ideę charyzmatu, co jednak nie oznaczało jego negacji. ‎Można zaryzykować tezę, że w okresie trwającym od ostatnich prac Stanisława Konarskiego po pierwsze ‎dzieła Stanisława Staszica idea charyzmatu jako cechy władzy królewskiej znika z polskiej ‎teorii politycznej i rozważań na temat władzy.‎

Słowa kluczowe:

charyzmat władzy, posłannictwo, teoria władzy, myśl oświeceniowa, polska ‎myśl polityczna



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf (English)

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL | ISSN 2658-1175 eISSN 2719-3144 DOI: 10.18290/tkh

© Copyright by Towarzystwo Naukowe KUL
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)