W artykule omówiono genezę, układ i główne twierdzenia zawarte w Liber singularis de cruce et cruciariis, autorstwa Heinricha Kippinga (1623-1678), niemieckiego uczonego działającego w Bremie, mieście należącym w tym czasie do Szwedów. Zostało ono wydrukowane tamże w 1671 r. Przynależy do nurtu piśmiennictwa poświęconego drzewu Krzyża, który rozwijał się od połowy XVI do końca XVII wieku. Można w nim wyróżnić kilka okresów. Najbardziej twórczy to lata dziewięćdziesiąte XVI i dwudzieste XVII stulecia. Dzieło Kippinga zalicza się do okresu schyłkowego. Autor analizuje różne zagadnienia dotyczące kształtu krzyży i procesu krzyżowania, któremu podlegali skazańcy zasądzeni na tę karę. Liber singularis podzielone jest na 35 exercitationes. W każdym Kipping przedstawia osobne zagadnienie związane z krzyżem i ukrzyżowaniem. W swych analizach sięga do obszernego zestawu źródeł antycznych i wczesnochrześcijańskich. Uwzględnia także dzieła uczonych piszących o drzewie Krzyża w XVI i XVII wieku. Autor podaje własne rozwiązania kwestii dotyczących krzyża i przebiegu procesu krzyżowania. Stosuje przy tym metodę historyczno-filologiczną. Jego praca podsumowuje wspomniany nurt piśmiennictwa.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL | ISSN 2658-1175 eISSN 2719-3144 DOI: 10.18290/tkh
© Copyright by Towarzystwo Naukowe KUL
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)