Artykuł łączy analizę wierszowanego listu Do Bronisława Z[aleskiego] z rozważaniami o poetyce Norwida. Od początku twórczości poeta miał upodobanie do pewnych figur retorycznych, takich jak pointa i koncept. Figury te (popularne w poezji baroku) występują w poezji Norwida często w momentach impasu intelektualnego, ujmują tę sytuację poprzez różne paradoksy, wskazują na konieczność otwarcia się na nadprzyrodzone światło wiary, na objawienie. W Do Bronisława Z. poetyka point i konceptów idzie w parze z wielowarstwową konstrukcja czasową i przestrzenną świata przedstawionego (przypominająca prozę Prousta). Utwór jest rodzajem monologu wewnętrznego łączącego dzieciństwo poety z późnym okresem jego emigracji. Przeszłe chwile mają charakter wysp pamięci. Ich sens ujmują spointowane, czasami uogólniające sformułowania o charakterze konceptystycznej. O wyjątkowej aurze listu poetyckiego Norwida decyduje połączenie poetyki point i konceptów z wielowarstwową (“powieściową”) strukturą czasową. Pod tym względem utwór wydaje się nie tylko podsumowaniem drogi życiowej poety, lecz także kolejną fazą w jego poetyckich poszukiwaniach, która niestety już nie mogła być kontynuowana.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Studia Norwidiana · ISSN 0860-0562 | eISSN 2544-4433 · DOI: 10.18290/sn
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Articles are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)