Artykuł analizuje dynamikę Leibniza jako integralną część jego systemu filozoficznego, w którym fizyka oraz metafizyka substancji i siły pozostają nierozdzielne. Choć Leibniz w swojej teorii dynamiki nie odwołuje się wprost do monad, to jednak już na tym etapie zakłada świat zasadniczo ukształtowany przez niematerialne centra siły. Tekst rekonstruuje kluczowe pojęcia leibnizjańskiej dynamiki, w szczególności koncepcję vis activa primitiva i jej rolę w wyznaczaniu zarówno porządku fenomenalnego, jak i metafizycznego. Analizując jej związek z prawem serii oraz zasadą jedności substancji, artykuł dowodzi, że teoria siły u Leibniza stanowi pomost między mechaniką a metafizyką, podważając kartezjańską redukcję ruchu do czysto geometrycznych relacji.
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Filozoficzne · ISSN 0035-7685 | eISSN 2450-002X
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)