Pytanie, czy ludzie są bardziej skłonni do czynienia zła czy dobra, zazwyczaj ujmowane jest w kategoriach psychologicznych, koncentrując się na ludzkich predyspozycjach w celu ustalenia, czy tendencje „złe” przeważają nad „dobrymi”, czy też odwrotnie. Takie podejście doprowadziło do powstania wielu koncepcji natury ludzkiej – od dwóch klasycznych skrajności: poglądu Hobbesa, zgodnie z którym człowiek jest z natury zły, po ujęcie Rousseau, według którego człowiek jest z natury dobry – aż po bardziej zniuansowane stanowiska leżące między tymi biegunami. W niniejszym artykule proponowane jest inne podejście badawcze: zamiast ujmować problem z perspektywy podmiotu (tj. ludzkich predyspozycji), analizowany jest on z punktu widzenia przedmiotu – samej natury dobra i zła. Postawiono tezę, że jeśli ludzie rzeczywiście są bardziej skłonni do czynienia zła niż dobra, to wyjaśnienia tego należy szukać nie tylko w psychologii, lecz także w samej strukturze i charakterze dobra i zła – a konkretnie w fakcie, że dobre czyny są trudniejsze do wykonania niż złe. W artykule badana jest również natura tej trudności poprzez analizę zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych aspektów ludzkiego działania.
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Filozoficzne · ISSN 0035-7685 | eISSN 2450-002X
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)