Język Polski
English
Wiara w cuda a domniemany wymóg nadzwyczajnych świadectw
Abstrakt
W tym artykule krytykuję powszechnie akceptowany pogląd, że wiara w zdarzenia rozsądnie postrzegane jako cuda może być uzasadniona tylko wtedy, gdy istnieją wyjątkowo mocne świadectwa na ich korzyść. Twierdzenie takie opiera się na błędnym założeniu, że świadectwa na rzecz takich zdarzeń muszą nieuchronnie stać w sprzeczności z tym, co uznaje się za dowody przeciwko ich wystąpieniu, takie jak świadectwo na rzeczy praw natury czy istnienia zła. Biorąc pod uwagę argumenty, które przedstawiam na rzecz tezy, że taki domniemany konflikt jest raczej pozorny niż realny, nie można twierdzić, że wiara w wydarzenia najlepiej rozumiane jako cuda wymaga wyjątkowo mocnych świadectw, zanim będzie uzasadniona. Dlatego trafne wydaje się spostrzeżenie Johna Henry’ego Newmana, że „cuda różnią się od innych wydarzeń tylko wtedy, gdy są rozpatrywane w odniesieniu do ogólnego systemu […] osoby, które są kompetentne, by potwierdzić cudowne fakty, są również wiarygodnymi świadkami odpowiadających im faktów naturalnych […] zaświadczenie lekarskie nie jest potrzebne, aby zapewnić nas o chorobie przyjaciela; nie jest też ono konieczne, aby potwierdzić prosty fakt, że natychmiast wyzdrowiał”.
Słowa kluczowe:
świadectwa, zło, Hume, prawa natury, cuda, naturalizm, Newman, panenteizm, panteizm, sprawozdania innych osóbSzczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
