Data publikacji : 2024-09-27

Spinoza o zazdrości i problemie nietolerancji

Abstrakt

W niniejszym artykule analizuję opis zazdrości u Spinozy (łac. invidia), zwracając szczególną uwagę na jego konsekwentne uwagi na temat zazdrości w kontekście „przesądu” — w jaki sposób „przesąd” wzmacnia zazdrość jako afekt, który wraz ze strachem i ambicją motywuje nietolerancję. Spinoza przeciwstawia swoje metodologiczne zobowiązanie do traktowania afektów w ramach modelu „geometrycznego” opisom arystotelesowskim i scholastycznym, a także Namiętnościom duszy Kartezjusza. Stanowią one jednak podstawę jego opisu związku między zazdrością, szacunkiem (gloria), dumą (superbia), samoponiżeniem (abjection) i ambicją (ambitio). Spinoza argumentuje, że zazdrość jest po prostu formą nienawiści, obejmuje zarówno smutek z powodu dobra innych, jak i radość z powodu nieszczęścia innych, i uważa ją za zło, chociaż odmawia zaliczenia jej do wad. W jego ramach metodologicznych jest to świadomość słabości z ideą dobra innych jako przyczyny. Wyjaśnia to wzmacnianie jej przez „przesąd” i jej rolę w motywowaniu ambicji i nietolerancji. Skupiam się w szczególności na implikacjach dyskusji Spinozy dla tolerancji moralnej niezgody i różnicy.

Słowa kluczowe:

zazdrość, nienawiść, przesąd, nietolerancja, afekty



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf (English)

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Filozoficzne · ISSN 0035-7685 | eISSN 2450-002X
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II


Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)