Data publikacji : 2025-09-30

O heglizmie „neoheglistów”: Edward Caird i Francis Herbert Bradley

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest zbadanie szeroko rozpowszechnionego przekonania o tym, że ruch tzw. brytyjskich idealistów był w istocie rzeczy kontynuacją idealizmu heglowskiego. Jak staram się wykazać, kwestia heglizmu brytyjskich idealistów nie jest prosta, bowiem sam ruch brytyjskiego idealizmu nie był filozoficznie jednorodny. W celu ukazania owej niejednorodności zestawię ze sobą poglądy dwóch brytyjskich idealistów którzy wydają się zajmować skrajne pozycje jeżeli chodzi o stosunek do Hegla: Edwarda Cairda i Francisa Herberta Bradleya. Jak wskazuję, Caird wyraźnie odwoływał się do myśli niemieckiego idealisty, rozwijając na jej bazie własną filozofię, której naczelną problematyką była problematyka społeczno-polityczna. Natomiast Bradley – często uważany za głównego przedstawiciela ruchu – wprost odżegnywał się od filozofii Hegla (jednocześnie podkreślając jej wartość), wskazując na jej teoretyczne ograniczenia. To, na co nie mógł przystać Bradley, to przede wszystkim heglowski panlogizm i dynamiczną koncepcję Absolutu.

Słowa kluczowe:

Bradley, Caird, idealizm, heglizm, monizm, neoheglizm



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Filozoficzne · ISSN 0035-7685 | eISSN 2450-002X
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)