The Legal Status of Personal Prelature According to the Documents Issued by Pope Francis in 2022-2023. Part I

Dawid Pietras

doi:10.18290/kip2024.2

Data publikacji : 2024-06-26

Tom 13 Nr 1 (2024)

Pozycja prawna prałatury personalnej według dokumentów wydanych przez papieża Franciszka w latach 2022-2023. Część I

Dawid Pietras

https://orcid.org/0000-0002-2545-1751

DOI: https://doi.org/10.18290/kip2024.2

Abstrakt

Prałatura personalna była okręgiem kościelnym (wspólnotą komplementarną), której powstanie postulowano podczas Soboru Watykańskiego II. Jej celem było właściwe rozmieszczenie duchowieństwa oraz sprostanie nowym wyzwaniom duszpasterskim. Jej pozycja prawna została istotowo zmieniona przez motu proprio papieża Franciszka z 8 sierpnia 2022 r. Poprzez zmianę kanonów Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kan. 294-297) Biskup Rzymu zrównał tę strukturę personalną z kleryckim publicznym stowarzyszeniem wiernych na prawie papieskim. W rezultacie prałat personalny stracił pozycję ordynariusza, a stał się moderatorem z uprawnieniami ordynariusza. Wierni świeccy współpracujący z prałaturą personalną podlegają teraz jedynie jurysdykcji ordynariusza miejsca. Kompetencje nad prałaturą personalną przejęła Dykasteria ds. Duchowieństwa. Statuty jedynej powołanej dotąd Prałatury Personalnej Opus Dei będą musiały być dostosowane do nowych norm.

Słowa kluczowe:

prałatura personalna, prałat personalny, okręg kościelny, stowarzyszenie wiernych, Ad charisma tuendum, Opus Dei, FSSPX

Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf (English)

Zasady cytowania

Pietras, D. (2024). Pozycja prawna prałatury personalnej według dokumentów wydanych przez papieża Franciszka w latach 2022-2023. Część I. Kościół I Prawo, 13(1), 19–40. https://doi.org/10.18290/kip2024.2

Wskaźniki altmetryczne

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Arrieta, Juan I. 1994. “Le circoscrizioni personali.” Fidelium iura 4:207-43.

Arrieta, Juan I. 2001. “Le prelature personali e le loro relazioni con le strutture territoriali.” Il Diritto Ecclesiastico 112:22-49.

Baura, Eduardo. 2002. “Le attuali riflessioni della canonistica sulle prelature personali: suggerimenti per un approfondimento realistico.” https://bibliotecanonica. net/docsac/btcaca.pdf [accessed: 06.10.2023].

Caparrós, Ernest. 1989. “A New Hierarchical Structure for New Pastoral Needs: Personal Prelatures.” Philippiniana sacra 24:379-417.

Cattaneo, Arturo. 2003. “Le diverse configurazioni della Chiesa particolare e le comunità complementari.” Ius Ecclesiae 15:3-38.

Echevarría, Javier. 2005. “L’esercizio della potestà di governo nelle prelature personali.” Folia Canonica 8:237-51.

Errázuriz, Carlos J. 1993. “Ancora sull’equiparazione in diritto canonico: il caso delle prelature personali.” Ius Ecclesiae 5:633-42.

Falcão, Miguel. 2012. “A incardinação do clero na Prelatura do Opus Dei.” Folia Canonica 7:107-18.

Fuenmayor, de Amadeo. 1984. “Potestad promicial y prelaturas personales.” Scripta Theologica 16:831-40.

Fuenmayor, de Amadeo. 1987. “Los laicos en las prelaturas personales.” In La misión del laico en la Iglesia y en el mundo: VIII Simposio Internacional de Teología de la Universidad de Navarra, ed. Augusto Sarmiento, 733-44. Pamplona: Servicio de Publicaciones.

Ghirlanda, Gianfranco. 1987. “De differentia praelaturam personalem inter et ordinariatum militarem seu castrensem.” Periodica 76:219-51.

Ghirlanda, Gianfranco. 1988. “Natura delle prelature personali e posizione dei laici.” Gregorianum 69:299-313.

Ghirlanda, Gianfranco. 2002. “La explicación sobre las prelaturas personales.” https:// infovaticana.com/2022/03/23/la-explicacion-de-gianfranco-ghirlanda-sobre-las-prela turas-personales/ [accessed: 12.10.2023].

Gutiérrez, José L. 1989. “Le Prelature personali.” Ius Ecclesiae 1:467-91.

Herranz, Julián. 2015. “La razón pastoral de las prelaturas personales: consideraciones a los 50 años del Concilio Vaticano II.” Ius Communionis 2:245-59.

Korytkowski, Jerzy. 1991. Prałatury personalne. Warszawa: Interlibro.

Krukowski, Józef. 2005. “Prałatury personalne.” In Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. Vol. II/1: Księga II. Lud Boży. Część I. Wierni chrześcijanie. Część II. Ustrój hierarchiczny Kościoła, ed. Józef Krukowski, 118-23. Poznań: Pallottinum.

Manzanares, Julio. 1980. “De praelaturae personalis origine, natura e relatione cum iurisdictione ordinaria.” Periodica 69:387-421.

Martens, Kurt. 2015. “Quod Superest Date Pauperibus. Incardination of Clerics and a Better Distribution of Clergy as a Road to Personal Prelatures?” Studia Canonica 49:501-27.

Martínez Torrón, Javier. 1986. La configuración jurídica de las Prelaturas personales en el Concilio Vaticano II. Pamplona: Servicio de Publicaciones de la Universidad de Navarra.

Miras, Jorge. 2002. “Notas sobre la naturaleza de las prelaturas personales. A propósito de un discurso de Juan Pablo II.” Ius Canonicum 42:363-88.

O’Reilly, Michael. 1984. “Personal Prelatures and Ecclesial Communion.” Studia Canonica 18:439-56.

Pietras, Dawid. 2021. Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego. Status prawny liturgii i wspólnot. Dębogóra: Wydawnictwo Dębogóra.

Rodríguez, Pedro. 1985. Iglesia particulares y prelaturas personales. Pamplona: Servicio de Publicaciones de la Universidad de Navarra.

Ruini, Camillo. 2008. “Il servizio della prelatura dell’Opus Dei alle diocesi.” In Studi sulla Prelatura dell’Opus Dei. A venticinque anni dalla Costituzione apostolica ‘Ut sit’, ed. Eduardo Baura, 129-36. Roma: Edusc.

Stankiewicz, Antoni. 2002. “Le prelature personali e i fenomeni associativi.” https:// prelaturaspersonales.org/le-prelature-personali-e-i-fenomeni-associativi/ [accessed: 10.10.2023].

Stawniak, Henryk. 2013. Inkardynacja w misji Kościoła w porządku prawnym Kościoła łacińskiego. Warszawa: Wydawnictwo UKSW.

Turek, Małgorzata. 2017. “Prałatura personalna w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku.” Kościół i Prawo 19, no. 1:55-73.

Viana, Antonio. 2008. “Pasado y futuro de las prelaturas personales.” Ius Canonicum 95:141-81.

Viana, Antonio. 2012. “Ordinariatos y prelaturas personales. Aspectos de un diálogo doctrinal.” Ius Canonicum 104:481-520.

Zając, Paweł. 2015. Kościoły partykularne w ustawodawstwie Jana Pawła II. Zarys problematyki. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.