Język Polski
English
„Bez serca się nie da”. Personalne i społeczne znaczenie kultu Serca Jezusa w świetle posoborowego nauczania Kościoła
Abstrakt
Artykuł naświetla rozwój kultu Najświętszego Serca Jezusa w wyniku nauczania trzech posoborowych papieży: Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI. Wszyscy trzej, nawiązując stale do pism i przemów swoich poprzedników, w pierwszej linii Leona XIII, Piusa XI i Piusa XII, których osobisty wkład w propagowanie kultu NSJ jest nie do przecenienia, permanentnie je pogłębiali i dostosowywali do nowych potrzeb Kościoła posoborowego, zgodnie z dewizą, że w dziejach Kościoła „stare” i „nowe” zawsze są ze sobą głęboko zespolone.
Paweł VI upatrywał w kulcie Serca Jezusa wieloraki potencjał duchowy i uczynił Je inspiracją, siłą i narzędziem soborowej odnowy ducha i obyczajów. Jan Paweł II proklamował teologię Boskiego serca niestrudzenie przez cały swój, uwypuklając w nim wymiar chrystocentryczny, eklezjalny i misyjny. Jego wielką zasługą jest ścisłe powiązanie kultu Jezusowego Serca z kultem Bożego miłosierdzia i ukazanie pierwszego z nich jako objawienia, źródła i pośrednika miłosierdzia Boga Ojca. Benedykt XVI w swojej bogatej naukowej i pastoralnej spuściźnie unaocznił, że miłujące Serce Boga objawiło się w całej trwającej historii zbawienia w trzech odsłonach: jako otwarte Serce Boga, przebite Serce Syna Bożego i bicie obydwu w sercach chrześcijan.
Słowa kluczowe:
kult serca Jezusowego, posoborowe nauczenie Kościoła, Paweł VI, Jan Paweł II, cywilizacja miłości, serce Boga, Benedykt XVIInne teksty tego samego autora
- Marzena Górecka, Pedagogia Boża wobec kryzysu wychowawczego w ujęciu Josepha Ratzingera/Benedykta XVI , Kościół i Prawo: Tom 12 Nr 2 (2023)
Szczegóły
Bibliografia
Statystyki
Autorzy
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.