W artykule omówiono problem ustalenia opłaty za użytkowanie wieczyste w odniesieniu do nabywców tego prawa, przysługującego do gruntów położonych na terenie m.st. Warszawy, od kościelnych osób prawnych, dla których prawo to ustanowiono jako rekompensatę za utraconą własność tych gruntów na podstawie dekretu Bieruta z 1945 r. Wskazano, że możliwość ustalenia wobec takich nabywców opłaty za użytkowanie wieczyste na ogólnych zasadach osłabia restytucyjny charakter przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz innych analogicznych ustaw, odnoszących się do innych kościołów. Rozwiązanie to wpływa nie tylko na interes nabywcy, ale także zbywcy, jakim jest kościelna osoba prawna, gdyż obniża wartość zbywanego prawa. Autorka postuluje zmianę przepisów w kierunku zapewnienia utrzymania uprzywilejowanego charakteru takiej opłaty także wobec nabywców użytkowania wieczystego, jakimi są jednoosobowe spółki powoływane przez kościelne osoby prawne oraz w przypadkach, gdy prawo użytkowania wieczystego takich nieruchomości przechodzi na nabywcę w ramach sukcesji generalnej.
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Kościół i Prawo · ISSN 0208-7928 · e-ISSN 2544-5804 · DOI: 10.18290/kip
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)