Data publikacji : 2024-04-03

Skuteczność dyspens udzielonych bez uzasadnionej przyczyny i pod wpływem błędu, oszustwa i siły fizycznej

Abstrakt

Dyspensa jest jedną z podstawowych instytucji typowych dla prawa kościelnego, a doktryna kanoniczna zdefiniowała ją bardzo precyzyjnie. Ewoluowała w ramach systemu kanonicznego i jest stale modyfikowana i doskonalona przez prawodawstwo kanoniczne. Kanon 85 Kodeksu z 1983 r. definiuje tę instytucję jako pojedynczy akt administracyjny, wydany przez osoby posiadające władzę wykonawczą, którego głównym celem jest złagodzenie mocy samego prawa kościelnego w konkretnym przypadku dla duchowego dobra wiernych. Nie jest to narzędzie wymierzania sprawiedliwości, ale instrument roztropnego administrowania. Niekiedy może dochodzić do nadużyć tej instytucji kanonicznej przez same kompetentne władze lub przez podmioty ubiegające się o dyspensę. Aby pomóc ludowi Bożemu i kompetentnym władzom kościelnym docenić wartość kanonicznej instytucji dyspensy w systemie kanonicznym, autor artykułu broni idei słusznej przyczyny i ostrzega wiernych chrześcijan przed próbami uzyskania dyspensy w drodze podstępu, użycia siły lub w sytuacji ciężkiej bojaźni.

Słowa kluczowe:

kompetentna władza, obrepcja, subrepcja, wystarczająca przyczyna, arbitralność



Szczegóły

Bibliografia

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

pdf

Wskaźniki altmetryczne


Cited by / Share


Roczniki Nauk Prawnych · ISSN 1507-7896 | eISSN 2544-5227 | DOI: 10.18290/rnp

© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II


Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)