W artykule omówiona została działalność Towarzystwa Kredytowego Przemysłu Polskiego (1921–1948), pierwszej tego typu instytucji w Europie, dedykowanej wyłącznie przedsiębiorcom, powołanej w celu odbudowy i rozbudowy polskiego przemysłu po I wojnie światowej. Towarzystwo oparte zostało na niebankowym modelu organizacyjnym, wzorowanym na towarzystwach kredytowych ziemskich i miejskich. Było ono stowarzyszeniem dłużników Towarzystwa, niedysponującym, jak bank, własnym kapitałem, udzielającym pożyczek zabezpieczonych hipoteką na nieruchomościach, maszynach i urządzeniach zakładów przemysłowych. Czy takie rozwiązania instytucjonalne, choć skuteczne w przypadku nieruchomości ziemskich i miejskich, zapewniły realną pomoc kredytową i skutecznie oddłużyły polskich fabrykantów? W artykule podjęto próbę odpowiedzi na to pytanie, co sprawia, że wpisuje się on w badania nad instytucjonalnymi formami kredytu długoterminowego, który nie zawsze był i nie musi być domeną banków.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Nauk Prawnych · ISSN 1507-7896 | eISSN 2544-5227 | DOI: 10.18290/rnp
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)