Glosowany wyrok NSA odnosi się do ograniczenia wykorzystania przez Parafię instalacji nagłaśniającej, a zaprezentowany w orzeczeniu pogląd prawny wywiedziony w drodze wykładni sądowej w zestawieniu ze sobą stanu faktycznego i obowiązującej regulacji jest trafnym rozstrzygnięciem, jakie mogło zapaść na podstawie aktualnego staniu prawnego opartego na treści art. 156 u.p.o.ś. stanowiącego normę prawną mającą na celu ochronę społeczeństwa przed hałasem, ale także przed niechcianą informacją dźwiękową itp. W ramach uprzywilejowania określonych wydarzeń ustawodawca przewidział w przepisie art. 156 ust. 2 u.p.o.ś. dopuszczalność używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających do okazjonalnych uroczystości oraz uroczystości i imprez związanych m.in. z kultem religijnym. Tym rozwiązaniem dał wyraz ochronie wolności i swobody w ściśle prawnie określonych sytuacjach. W sytuacji zaś, gdy wygrywanie dźwięku nie jest bezpośrednio związane z prowadzeniem nabożeństw czy wykonywaniem innych czynności religijnych w ramach kultu publicznego, to aktualnie nie ma na nie prawnego przyzwolenia i taki rodzaj hałasu jest hałasem niedopuszczalnym, a to z uwagi na fakt, że wydawanie dźwięku w formie komunikatu jako wezwania wiernych do indywidualnej modlitwy ma jedynie charakter informacyjny o konkretnej modlitwie o danej porze dnia.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Nauk Prawnych · ISSN 1507-7896 | eISSN 2544-5227 | DOI: 10.18290/rnp
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)