Obowiązek naprawienia szkody jest nowym wymogiem prawa kanonicznego, dodanym do dotychczasowej kary ekspiacyjnej za przestępstwa finansowe. Problemem naukowym opracowania jest próba odpowiedzi na pytanie czy obowiązek naprawienia szkody jest dodatkową karą ustanowioną przez ustawodawcę, czy ewentualne naprawienie szkody zastępuje obowiązkową karę ekspiacyjną? Warto zauważyć, że poprzednia księga VI Kodeksu z 1983 r. nie nakładała obowiązku naprawienia szkody wynikającej z przestępstw przeciwko mieniu. Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie systemowej interpretacji „obowiązku naprawienia szkody”, jaki ustawodawca przewiduje w przypadku umyślnego popełnienia przestępstw majątkowych przewidzianych w prawie kanonicznym. Należą do nich: przywłaszczenie i utrudnianie korzystania z dóbr (kan. 1376 § 1, 1°), zaniedbanie w czynnościach zarządu i alienacji (kan. 1376 § 1, 2°), przekupstwo osoby sprawującej urząd lub funkcję (kan. 1377 § 1), przekupstwo w sprawowaniu urzędu lub funkcji (kan. 1377 § 2) oraz nadużycie władzy, urzędu lub funkcji kościelnej (kan. 1378 § 1).
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Nauk Prawnych · ISSN 1507-7896 | eISSN 2544-5227 | DOI: 10.18290/rnp
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)