Współczesna społeczna świadomość dziedzictwa kulturowego wyraża się przede wszystkim w rozumieniu dziedzictwa niematerialnego zgodnie ze współczesnymi teoriami percepcji. Teorie te wiążą tryb krytyczno-poznawczy z domeną sensoryczną. Jednak, aby docenić i chronić dziedzictwo kulturowe występujące, czy to w formie praktyk rytualnych, narracji symbolicznych, mitów o stworzeniu, czy też doświadczeń religijnych i mistycznych, konieczna jest interpretacja i poszanowanie istnienia i działania różnych grup kulturowych. Zatem, rzetelna analiza niematerialnych wymiarów dziedzictwa kulturowego musi uwzględniać rolę i status ontologiczny ludzkich emocji i wyobraźni, zaangażowanych w procesy percepcyjne, poznawcze i interpretacyjne.
Jednostki są aktorami w danej przestrzeni i wchodzą z nią w interakcje zależnie od tego, jak często mają z nią kontakt. Wielokrotne pobyty badawcze na wybrzeżu kenijskim dały autorce możliwość wejścia w proces komunikacji z określonym środowiskiem naturalnym i kulturowym. Niniejszy artykuł przedstawia partycypacyjny proces wzbogacania i interpretacji niematerialnego dziedzictwa kulturowego, który obejmuje uczucia i emocje w analizie wiedzy wynikającej z tego podejścia badawczego.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Kulturoznawcze · ISSN 2082-8578 | eISSN 2544-5219 | DOI: 10.18290/rkult
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)