W epoce renesansu karolińskiego pojawiły się nowe inicjatywy na polu gatunków muzycznych. Jedną z nich była sekwencja – forma zarówno literacka, jak i muzyczna. Sekwencje, obok tropów, stały się tymi gatunkami, na których wyrosła tzw. technika tropowania, ułatwiająca w tamtym czasie zapamiętywanie długich łańcuchów nut (melizmatów). O odkryciu tego sposobu i pierwszych sekwencjach pisze w słynnym liście do bpa Liutwarda (Cum adhuc iuvenculus essem) zakonnik benedyktyński z klasztoru w St. Gallen. Rozwój tego gatunku, jego cechy strukturalne i przemiany, jakie zaszły w nim do czasu Soboru Trydenckiego, są przedmiotem artykułu.
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Roczniki Kulturoznawcze · ISSN 2082-8578 | eISSN 2544-5219 | DOI: 10.18290/rkult
© Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Artykuły w czasopiśmie dostępne są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe (CC BY-NC-ND 4.0)